Ik weet niet waar ik moet beginnen. Waar haal ik het lef vandaan om na een jaar jullie dagelijkse routine artikels op bloglovin’ schaamteloos te onderbreken met deze uitgestorven blog? Ik weet het ook niet. Ik heb weer zoveel behoefte aan deze uitlaatklep; ik wil blogs lezen, foto’s maken, schrijven over alles en niets en het liefst hele columns vullen met mijn gedachten. Ik wil weer de blogger zijn die ik eigenlijk het afgelopen jaar ook nog dacht te zijn, maar in werkelijkheid ver van dat was. De enige piek in mijn leven als creatief schrijfster was een stukje voor het jaarboek: een half a4-tje, als het niet minder was. Dit vind ik echt heel erg zonde, want als ik me ergens in wil ontwikkelen, is het deze wereld wel.
Hoe het komt dat ik het afgelopen jaar mezelf wat dit betreft zo teniet heb gedaan, is de meest voor de hand liggende reden ooit: tijdgebrek. Het afgelopen jaar viel me zwaar, en dat heeft dan ook voor heel wat mentale inzinkingen gezorgd. Van een los persoon met de ‘gewoon doen’ en ‘doe eens gek’-mentaliteit, ben ik steeds meer een strakke planner geworden. Juist goed, zou je hebben gedacht als je mijn kamer in die tijd had gezien, maar helaas kwam mijn nieuwe ik exclusief ordening en inclusief een hoop stress. ‘Wacht maar tot je gaat studeren. Wacht maar tot je moet werken later.’ Ja, heel leuk voor je, dat zal best. Ik heb op bepaalde momenten het afgelopen jaar té veel gedaan. Overspannen noemen ze dat dan bij jullie.
Afgelopen september begon ik met rijlessen. De eerste paar maanden had ik lessen van 1,5 uur, twee keer in de week. In november haalde ik mijn theorie bij de tweede poging, en eind april ben ik geslaagd voor mijn praktijk. Bij de derde keer. Goed, ik heb er gewoon geen talent voor, maar dat was toch wel een klap op mijn ego. Ondertussen ben ik gelukkig de trotste bezitter van het stukje vrijheid dat rijbewijs heet. Met daarbij een heel leuk, krakend oud autootje om zoveel mogelijk te oefenen.
Ook begon ik in september met 6 vwo, het eindexamenjaar. Afgelopen weken heb ik net als duizenden andere scholieren de eindexamens gemaakt. Nou had ik mezelf ondertussen wel leren kennen als verse stresskip, maar mijn SE cijfers stelden me wel gerust. Ik sta voor alles voldoende, mag zelfs nog een vak laten vallen als dat nodig is, dus geen stress. Ik weet niet precies hoe en waar het fout is gegaan, maar ik baal er goed van. Misschien heb ik niet het goede geleerd, me op het verkeerde gericht, had ik blackouts of heb ik me letterlijk kapot geleerd. Het was een ramp. De examens gingen stuk voor stuk om te huilen. De kans dat ik het zonder herkansing nog haal is helaas belachelijk klein.
Al met al was het afgelopen jaar dus druk met school, rijlessen en werken. Sinds een jaar heb ik ook nog eens een hele leuke en lieve vriend. Over die tijdsbesteding hoor je me echt niet zeuren, ik had geen minuut willen missen. Maar eerlijk is eerlijk: het kost wel tijd.
Ik had heel erg de behoefte om ouderwets alles van me af te schrijven. En het lucht op. Hé, dit moet ik vaker doen.
Geen opmerkingen :
Een reactie posten