Hardlopen, poging #2

Ja, jullie lezen het goed. Ik ben gaan hardlopen. Ik, JA! Vol enthousiasme trokken Maartje en ik gistermiddag onze charmante hardloopschoenen aan (eigenlijk zijn ze van mijn moeder) en hadden we allebei een afspeellijst met ‘power-songs’ gemaakt. Ik kan echt niet hardlopen zonder muziek in want dan verveel ik me gewoon heel erg, haha. We hebben in totaal rond de 8 km in ongeveer 70 minuten hard gelopen.

Maar waarom is het nou zo’n wonder dat ik vrijwillig (!) ben gaan hardlopen? Het antwoord is heel simpel: ik heb er eigenlijk echt een hekel aan. Ik ben over het algemeen heel lui, ik doe best veel (ik ga naar scouting, ik werk, ik badminton, ik spreek af met vriendinnen etc.) maar hier moet ik me telkens helemaal toe zetten. Ik zou best hele dagen door kunnen brengen achter mijn laptop. Hardlopen kost veel moeite en het put je echt uit, niks voor mij dus.
Mijn conditie is helaas niet zo geweldig en mijn lichaam kan best wat training gebruiken, daarom heb ik besloten het hardlopen nog een kans te geven. Een jaar of 2 geleden ben ik eens een stuk mee gerend met andere vriendinnen maar dat was écht geen succes. Zij liepen telkens een halve kilometer voor me en uit verveling plukte ik bij elk bosje wat blaadjes zodat ik in ieder geval íets kon doen. Na die dag heb ik nooit meer vrijwillig hard gelopen.
Gelukkig ging het dit keer een heel stuk beter! De eerste 3/4 kilometer nam ik te grote stappen (ik moest Maartje, met haar lange benen, natuurlijk wel bijhouden) waardoor ik te snel moe was en ook nog eens lange wandelpauzes nodig had. Daarna hebben we telkens doelen voor onszelf gesteld en liepen we een stukje uit elkaar. Toen kon ik dus ook iets langzamer rennen en grotere afstanden achter elkaar afleggen. 8 Kilometer vind ik een hele prestatie (voor de 5,7 kilometer die we 1x per jaar met school doen moet ik me een week van tevoren al mentaal en fysiek gaan voorbereiden) dus ik ben heel tevreden! Volgende week weer?