De Starbuckshype

De Starbuckshype. Snappen jullie daar iets van? Ik niet namelijk. Toen we vorig jaar met school naar Londen gingen was de bus nog niet eens goed en wel aan land, of de eerste Starbucks was al in zicht. En, dit verzin ik niet, mensen begonnen spontaan te gillen en foto’s te maken (ik gilde ook, maar meer omdat ik het aan de linkerkant van de weg rijden zo eng vond). Ik vraag me af waarom iedereen de Starbucks zo geweldig vindt.. Komt het misschien door de overheerlijke, geschilferde ijsblokjes met chocoladesmaak genaamd Frappuccino (nee)? Of komt het door de afbakmuffins van €3,50 per stuk (nee)? Is het dan misschien het vriendelijke personeel? NEE.

Oké, als ik een winkel zie vol met nagellak dan ren ik ook zo snel mogelijk naar binnen, maar volgens mij lustte 9 van de 10 toen geen eens koffie. En de bovengenoemde Frappuccino zal ook niet veel indruk hebben gemaakt, lijkt mij. Ik was natuurlijk wel benieuwd of de Starbucks nou écht zo geweldig was als menig toerist doet vermoeden (er staan gewoon mensen te poseren voor een Starbucksfiliaal terwijl iemand foto’s van ze maakt) dus ik bestelde een kleine Frappuccino Chocolate..
En meteen ging het fout. Nadat ik eerst aan de verkeerde kant van de rij was aangesloten, zei ik aan de kassa in plaats van Frappuccino ‘Milkshake’ en ik voelde de ogen van mede-klanten in mijn rug prikken. Een toerist, jawel. Vervolgens vroeg de jongen achter de kassa om mijn naam zodat hij dat op mijn beker kon schrijven, en nadat ik dat eindelijk begreep zei ik hem dat ik ‘Bie – ee – ie – joe’ heette. Ik kreeg dus een beker met ‘Baeu’. Die jongen zal wel hebben gedacht.. Ik ben trouwens echt niet slecht in Engels hoor, maar ik snapte er daar gewoon even helemaal niks meer van, haha. Ik betaalde mijn “Frappuccino” (daar ging mijn halve zakgeld..) en bleef daar onbenullig staan wachten op mijn bestelling. Het duurde niet lang tot ik erop werd gewezen dat ik aan de ándere kant van de balie moest wachten op mijn drankje. 5 minuten, een hoop scheldwoorden van de medewerkers (wat een gehaast was het daar zeg) en een halve liter zweet later had ik dan eindelijk mijn Frappuccino Chocolate in mijn handen. De eerste slok was verfrissend. Meer niet. De 10 slokken daarna waren inderdaad ‘chocolade’-achtig. Als de hele beker zo was gebleven had ik waarschijnlijk nooit dit hele verhaal uitgetypt, maar er kwam dus verandering in. Mijn beker was nog voor 3/4 gevuld, maar het enige wat ik bleef proeven was ijs. Ik was teleurgesteld want stiekem had ik toch wat beters verwacht.

Toch gaf ik de Starbucks nog een kans in Barcelona en gelukkig was dezelfde Frappuccino daar al een stuk lekkerder, later heb ik er nog eens een op bij Den Haag Centraal en in Cambridge. Naar mijn idee is het gewoon een ordinaire milkshake met stukjes bevroren water in een beker met herkenbaar logo (en met slagroom, dat wel.) maar ik weet dus niet hoe het zit met de andere producten die ze daar verkopen! Misschien zijn die wel écht bijzonder lekker en kies ik gewoon telkens het verkeerde uit. Al denk ik toch dat alles rondom Starbucks één grote massahype is.
Ik heb ook nog foto’s van mezelf met de Frappuccino (voor op facebook hè, duh, haha) maar die ga ik niet laten zien omdat ik op allemaal mijn ogen dicht had.