Ik ben al jaren heel bang voor ijzel en gladheid op de weg. Het klinkt heel stom, maar ik durf dan echt niet te fietsen omdat ik gewoon echt niet wil vallen. Op de weg naar school moet ik een grote heuvel over en daaronder moet ik meteen een hele scherpe bocht nemen. Het idee alleen al. Ik heb meerdere keren mijn tranen weg moeten knipperen (is niet altijd gelukt) toen ik bovenop de heuvel stond. Afgelopen winter werd ik gelukkig steeds minder bang doordat ik op een heel krakkemikkig fietsje reed waarmee ik dichter bij de grond zat. Op dat ding had ik gewoon meer controle. Toen ik ‘s nachts een keer terug reed van een café op dorp was ik niet zo helder meer (hier bedoel ik niet wat je nu denkt;) en er lag een dikke laag sneeuw, maar op de fiets kwam ik toen tot de conclusie dat het niet eng was. Geloof het of niet : de dagen erna had ik bijna zín om een stukje te gaan fietsen. Ik hoop dat ik er volgend jaar niet ineens weer ‘last’ van heb.
Verder ben ik als de dood voor alles na een aflevering Pretty Little Liars, hou ik echt niet van vieze, dikke spinnen en van die bloeddorstige haaien.
Geen opmerkingen :
Een reactie posten