You smoke weed?

Het zou zomaar kunnen dat ik na het plaatsen van deze post de bezoekersaantallen per direct zie dalen, maar ik waag het erop: Wat mannelijk geslacht betreft ben ik zó blij om weer terug te zijn in Nederland. Die Spanjaarden kwamen echt m’n neus uit. Overal die gelikte, donkerharige, net iets té afgetrainde mannen die je nastaren, uitlachen en bovendien onderling alleen maar Spaans praten waar je bij staat.

Dat ze geen Nederlands praten: oké. Het is ze vergeven. Maar in het Engels komen ze niet verder dan ‘Hollandia? You smoke weed!? :D’. ‘No.’ Einde gesprek.
Op het moment heb ik er hard om kunnen lachen met Pascale, maar achteraf voel ik me toch telkens weer gekleineerd. Zeker als de keren dat dit gesprek zich heeft voorgedaan niet meer op 2 handen te tellen zijn (geen grapje) is het niet zo leuk meer. Respectloos vind ik het. Natuurlijk hoeven ze niet allemaal aan mijn voeten te liggen, hoe kan ik dat überhaupt wensen met al die knappe Spaanse meisjes (die vroeger trouwens allemaal ongetwijfeld Dora’s zijn geweest. Het stikt ervan in Spanje!) om me heen, maar een beetje respect zou fijn zijn. Ik weet dat ze vast niet allemaal zo zijn. Misschien heb ik in 2 weken tijd wel het slechtste van het slechtste gezien?

Geef mij maar die blonde, verlegen, blauwogige, lompe, bleke, intelligente, bruinharige, ingetogen, geliefde, gespierde, uitgesproken, slungelige, boerse, levendige, licht getinte, enthousiaste en geïnteresseerde Hollandse jongens. Dan kan ik in ieder geval een gevatte opmerking terug maken mochten ze Spaanse trekjes vertonen.